Hoe Arjen zijn eerste tatoeage liet zetten

Hoewel de bedjes in de nachttrein naar Chiang Mai comfortabeler waren dan in het gemiddelde hostel waar we hebben overnacht, kon ik niet slapen. Het was te licht, ik had rugpijn, en het geluid van de trein die over de rails denderde hield me wakker. Ik keek op mijn telefoon. Eén uur. Over zes uur zouden we aankomen in Chiang mai. Ik besloot een van de slaappillen te nemen die we die dag ervoor in Bangkok hadden gekocht.

Met veel pijn en moeite maakte Arjen me wakker voor het ontbijt. Onze bedjes werden opgeklapt, ik nam een paar happen van mijn rijstsoep en viel direct weer zittend in slaap. Bij aankomst op het station sleepte ik mezelf en mijn backpack uit de trein. We regelden direct kaartjes voor de busreis naar Pai voor de volgende dag, en namen de tuktuk naar ons schattige boutique hostel (voor degenen die van plan zijn naar Chiang Mai gaan: ‘Two gals and the pig’ in Nimmanhaemin is leuk!). De slaappil van die nacht daarvoor heeft goed zijn werk gedaan; van de 24 uur dat we in Chiang Mai waren, ben ik vijf uur wakker geweest.

In de afgelopen vijf maanden zijn zowel Arjen als ik erachter gekomen dat we ons niet het gelukkigst voelen op het strand of in een stad, maar in de natuur. In de bus naar Pai drukten we onze neuzen tegen het raam en vergaapten we ons aan het bergachtige landschap. Bij aankomst voelden we meteen de relaxte sfeer. Hoewel Pai een toeristisch plaatsje is, is het niet het bucket -en neonlichten achtige toerisme wat je op de eilanden in het Zuiden veelal ziet. Inplaats daarvan zijn er bamboe hutjes met hangmatten, vegan eettentjes en gitaartokkelende hipsters.

We boekten vier nachten in ons rieten hutje aan de rivier, reden op onze scooters naar watervallen, vieuwpoints en tempels, boekten een Thai boks les en… Namen een tatoeage.
Om te vieren dat ik precies vijf maanden op reis was én we op de leukste plek waren waar we tot nu toe waren geweest besloot ik dat het tijd was voor mijn vijfde tattoo. Na de nodige research en een bezoekje aan de studio hakte ik de knoop door en werd de (nieuwe!) naald in mijn arm gezet. Natuurlijk werd Arjen weer jaloers en maakte ook hij een afspraak voor zijn allereerste plakplaatje. Trillend als een rietje nam hij vanmorgen plaats in de stoel, om een uurtje later met een adrenaline rush weer buiten te staan. “Ik wil er nog een! Ik wil er nog een,” riep hij, als een kind zo blij. Als we terug komen heeft hij een sleeve.

Ps. Note aan Arjens ouders: Arjen zei een paar maanden geleden al dat ie ook een tattoo wilde, ik heb het nooit tegen hem gezegd. Het is dus NIET mijn schuld. En van die sleeve was een grapje. Ik hoop dat ik nog steeds op de koffie mag komen.