De anti zwangerschapsglow

Zo. Dacht ik. Nou. Mijn glory days zijn nu wel echt over.
Ik kwam net uit de douche, was zo’n beetje halverwege mijn zwangerschap en stond het resultaat van dit wonder der natuur te aanschouwen in de spiegel. Dit was er aan de hand: een gelaat in de tint licht mosterdgrijs. Pukkels. Wallen. Doffe ogen. Een beginnende onderkin. Papperige armen. Aderen. Tepels. Wildgroei. Putten. Ieuw.

De Prénatal app had mij bij week elf een ‘gezonde blos’ beloofd. Ik was inmiddels in week twintig en nog steeds wachtende. Het woord ‘zwangerschapsgloed’ kwam ik te pas en te onpas tegen op blogs, tijdschriften en websites; door de combinatie van hormonen, een verhoogde talgproductie en algehele blijdschap zou ik er nu fabuleus uit moeten zien. Ik wist talloze voorbeelden van vrouwen die er fantastisch uitzagen toen ze zwanger waren. Doutzen Kroes bijvoorbeeld, of Miranda Kerr. WAAROM ZIJ WEL EN IK NIET?!* Ik voelde me enigszins bedrogen.

(Ex-) zwangere vriendinnen Manon, Sanne en Kim wisten wat ik doormaakte. Ook zij voelden meer gelijkenissen met drachtige walrussen dan met godinnen van de vruchtbaarheid. Eerlijk gezegd vermoedde ik dat termen als ‘mooi zwanger’ en ‘zwangerschapsglow’ enkel ter wereld waren geroepen om de zwangere vrouw een beter gevoel over zichzelf te geven ten midden van al die ellende. Ook ik heb deze complimenten (leugens!) van meerdere mensen mogen ontvangen, terwijl het écht geen valse bescheidenheid is als ik zeg dat ik er niet-zwanger gewoon vele malen beter uitzie. En dat MAC’s mineralize skinfinish Soft & Gentle nooit teleurstelt.

Ook mijn energielevel viel me bijzonder tegen. Ik voelde me absoluut beter dan tijdens het eerste trimester, maar ging nog steeds iedere avond rond de klok van negen naar bed met knallende koppijn van vermoeidheid. “Nou, geniet er nog maar wel van,” zei mijn moeder, “dit zijn de beste weken; het derde trimester wordt alleen maar weer erger.” Fijn.

En toen ineens, anderhalve week geleden, sloeg het roer om. Na inmiddels bijna een half jaar ziek, zwak & zwanger stond ik op vrijdagavond bij jarige vriendin Steph op de borrel, tactisch gestationeerd bij de fles spa rood en de bak Maltesers. Ik had die dag gewerkt, dus vermoedde dat ik mezelf om half 10 naar huis moest slepen, maar het lampje bleef aan. Vrolijk draalde ik de hele avond op mijn hakken door het feestgedruis. Rond een uur of drie, net nadat ik besloten had om als laatste naar huis te gaan, kwam Arjen naar me toe. “Zullen we zo gaan?” Oh well.

Sindsdien is het lampje niet meer uit gegaan, ik vergeet zelfs regelmatig dat ik zwanger ben.

Vanmorgen kwam ik uit de douche en liep langs de gevreesde spiegel. Hee. Ho. Dit was er aan de hand: lichte blosjes. Een gave huid. Stralende ogen. Vol haar. Borsten. Billen. Rondingen. Mmmmh.

Die zwangerschapsglow. Zou het dan toch….?

*Antwoord: Omdat dat topmodellen zijn.