A day on Jupiter

We checkten uiteindelijk in bij een hostel in Port Adelaide, waar we een stapelbed toegewezen kregen in een kamer die we deelden met vijf Zweden die stuk voor stuk op de boys van Hanson leken. Ik was moe, chagrijnig en mijn telefoon kon me inmiddels gestolen worden (haha), dus ik dook met kleren aan in bed en viel meteen in slaap. Arjen heeft nog twee uur lang door de stad gelopen op zoek naar mijn verloren goederen, maar het was tevergeefs. Al kan ik nu wel weer mijn vriendinnen jaloers maken met mijn ridderlijke vriendje.

Na een goede nacht slaap waren we weer als een geoliede machine. We regelden tax numbers, metrokaarten en bibliotheekpassen, schreven onze cv’s, deden aangifte van verlies en vulden verzekeringspapieren in. We kochten voor 40 dollar een nieuwe prepaid telefoon voor mij, waar we nog steeds om moeten lachen iedere keer dat we hem zien. Binnen twee dagen hadden we alles geregeld om een glansrijke carrière in Australië te kunnen beginnen. Nu alleen nog een baan.
We hadden inmiddels wel weer wat ontspanning verdient, dus toen Dereck van de receptie vroeg of we mee wilden zeilen besloten we onze jobhunt tot na het weekend uit te stellen.

Samen met twee Duitse meisjes stapten we de volgende ochtend op de zeilboot van Judy en Brian, een super lief gepensioneerd stel uit Perth. Ze nodigen regelmatig backpackers uit het hostel uit voor een dagje op het water, helemaal gratis en voor niets. We voeren de haven uit en al snel kwam een clubje dolfijnen onder de boot door zwemmen om vervolgens aan de andere kant weer op te komen duiken. We konden ze bijna aanraken, zo dichtbij kwamen ze. Halverwege gooiden we de ankers uit en sprongen we het water in, waar we bij iedere sliert zeewier tegen ons been gilden dat we zeker wisten dat het een haai was. De meisjes rookten sigaretjes in zee die Dereck in een plastic zakje naar ze toe zwom (Arjen & ik nog steeds nicotinevrij, hoezee!), we dronken bubbelwijn en werden bruin. A perfect day.

Vandaag moesten we er dan toch echt aan geloven. Met ieder een stapel cv’s onder de arm stapten we op de trein richting het centrum. Op het station wensten we elkaar succes en spraken af elkaar te bellen als we er klaar mee waren. Ieder voor zich, god voor ons allen! Ik vond het toch iets spannender dan ik van te voren had gedacht om zomaar ergens binnen te stappen en te vragen of ze werk hadden. Ik liep eerst een rondje om me te oriënteren, keek op menukaarten en gluurde naar het personeel en het type klanten. Bij het eerste restaurantje was het gelijk raak. De manager vroeg waar ik verbleef, hoe lang ik van plan was in Adelaide te blijven en welke dagen ik beschikbaar was. Hij zou me bellen. Yessss. Na deze kickstart lag de wereld voor mijn gevoel aan mijn slippers en stapte ik zonder verdere podiumvrees de ene na de andere horecagelegenheid binnen. Ook bij MAC Cosmetics Adelaide gooide ik mijn cv op de mat. Drie uur later high fiveden Arjen en ik elkaar weer op het station. Ook voor hem was het een vruchtbare dag geweest.

Nu is het hopen dat mijn nieuwe speelgoedtelefoon over gaat.