6x waarom zwanger zijn leuk is

Zwanger zijn; mijn hobby is het niet. Een paar weken geleden schreef ik een blog over het leed dat het eerste trimester heet, en hoewel het leven sinds een aantal weken weer EEN STUK beter is, kan ik nog steeds pagina’s volschrijven over alle zwangerschapsellende die ik moet doorstaan (medelijden is oké!).

Maarrrr, omdat ik de beroerdste niet ben én omdat met negativisme nooit iemand verder is gekomen, heb ik (met heel veel moeite) toch ook wat leuke dingen aan Het Zwangeren weten te ontdekken. Ziehier, 6 redenen waarom zwanger zijn wél leuk is. En bij ‘wél’ slaan we even collectief met de vuist op tafel.

1. Ik ben normaliter niet gezegend met een dikke bos haar. Ik voel lichtelijke afgunst jegens meiden met een glanzende, golvende bos manen die losjes op hun rug valt, en haat wanneer deze meiden vervolgens meedelen dat ‘het zo opdroogt na het douchen’. Sinds de bevruchting (yuk) is mijn haarvolume toch wel beduidend toegenomen. Ik ben nog steeds geen Shakira (hoewel ik voor de gelegenheid wél even met waterstofperoxide in de weer ben gegaan), en helaas neemt de hoeveelheid haar ook op andere plekken toe (buikhaar, anyone?) maar toch; leuk.

2. Mijn groeiende buik was al vroeg in de zwangerschap niet meer te missen en dat heeft een groot voordeel; als mensen zien dat je zwanger bent wordt alles voor je gedaan. Dingen die ik laat vallen worden van de grond geraapt, er wordt constant gevraagd hoe ik me voel en laatst stond iemand voor me op in de tram. Cool.

3. Babykleding kopen. Ik wijdde hier eerder al een blog aan, en het is voor mij nog steeds één van de hoogtepunten van het zwanger zijn. Al telt ie eigenlijk niet helemaal, want Arjen kan ook babykleding kopen (haha) en hij is toch echt niet zwanger.

4. Hoewel zwangere vrouwen over het algemeen bekend staan om hun emotionele schommelingen heb ik hier –op de huilbuien uit het eerste trimester na dan- geen last van. Sterker nog; ik ben emotioneel stabieler dan ooit. Normaal ben ik een vrij onrustig, snel verveeld persoon. Ik moet altijd van alles van mezelf en mijn doelen en ambities verschuiven zo ongeveer met de dag. Sinds de zwangerschap een beetje geland is en ik voor het eerst een écht bewegend mensje in mijn buik heb gezien tijdens de 12-weken echo, is het doel ineens heel duidelijk; ik ga een baby op de wereld zetten en haar samen met Arjen het gelukkigste kind van de wereld maken. En van dat idee word ik dus best wel zen.

5. Mijn cupmaat gaat nog steeds gestaag richting de andere kant van het alfabet en hoewel ik zelf bij het passeren van iedere spiegel denk: ‘mag het een onsje minder’, is het voor Arjen een soort van jongensdroom die uitkomt. En je moet de ander ook wat gunnen natuurlijk.

6. In den beginne was ik ietwat teleurgesteld toen vriendin Manon vertelde dat dat gerommel in mijn buik de baby was. Ik had verwacht dat het verschil tussen mijn darmen en mijn meisjes zwierende ledematen wel iets beter te onderscheiden zou zijn. Sinds een paar dagen voel ik het ineens veel beter. Meestal voel ik, vlak voor ik in slaap val, zachte tikjes in mijn buik. Ineens vond ik het best wel cool dat ik degene die zwanger was, en niet Arjen.

Tot zover alle leuke dingen van zwanger zijn. En na al deze positiviteit mag ik dus gewoon weer lekker klagen.