By It’s a…
De 20-weken echo stond op de agenda, een medische echo waarbij gekeken wordt naar eventuele afwijkingen als een open ruggetje, waterhoofd, hartafwijkingen en een open schedel. Een leuk extraatje is dat tevens het geslacht zichtbaar is, hetgeen wij graag wilden weten. Omdat Arjen en ik geen gelegenheid voorbij laten gaan om ergens een weddenschap van te maken, spraken we af dat degene die het geslacht goed zou raden die middag door de verliezer getrakteerd zou worden op een lunch.
Een dochter staat er –volgens de bekende en onbetrouwbare bakerpraatjes- om bekend veel (ochtend)misselijkheid te veroorzaken, net als dat een meisje de schoonheid van de moeder wegneemt. Volgens deze theorie zouden wij onmiskenbaar roze muisjes in moeten slaan, dus zette ik mijn geld in op een meisje. Arjen zag zijn zoon al voor zich, rondrennend op het voetbalveld in zijn Ajaxshirtje (boys will be boys) en had op de 12-weken echo duidelijk een jongen kunnen herkennen, dus wedde op een jongen.
Ik was toch wel weer verbaasd te zien hoeveel er in de afgelopen acht weken was gebeurd. De baby paste inmiddels al niet meer op het scherm, dus werd er per onderdeel ingezoomd. Veel van de beelden waren vrij abstract, wat resulteerde in een veelvuldig ongemeend ‘Oooohja, ja ik zie het’ van mijn kant. Wél was duidelijk te zien dat het een druktemaker is, de baby danste er op los in mijn buik. “Wat een beweeglijk type,” zei de echoscopiste, terwijl ze extra hard op mijn buik drukte om wat te kunnen zien. Och, het lijkt nu al op z’n moeder. De eindstand was dat alles er op en er aan zat, dus Arjen en ik waren blij als guppies.
De geslachtsbepaling ging niet vanzelf, de baby bleef maar draaien en met de beentjes ervoor bewegen. “Zet je voeten maar op de tafel, doe je heupen omhoog en ga maar schudden,” zei de echoscopiste. Ik dacht eerst dat ze een grapje maakte, maar een minuut later lag ik toch echt onchristelijke bewegingen te maken op de onderzoektafel. We keken opnieuw. Weer de benen voor de genitaliën, preuts kind. Na nog een keer schudden, twee keer rondspringen met mijn maillot op mijn enkels en de gel die van mijn buik drupte, zweetdruppels op mijn voorhoofd en drie keer tevergeefs kijken, gaf de baby het eindelijk op en konden we het geslacht duidelijk zien.
Die middag gingen wij trotse ouders uit lunchen. En Arjen betaalde de rekening.
Previous post
Woohoo! Superleuk! Ook al maakt het eigenlijk niks uit, haha. ?
Hahaha nee precies, maar het feit dat ik gewonnen had maakt het natuurlijk wel extra leuk :).
Wat schrijf je toch een heerlijke verhalen, en zo lekker herkenbaar, ik lees t met een dikke smile op m’n gezicht! En meisjes zijn fantastisch, zo weet ik uit 5 maanden ervaring 😉 Liefs!
Thanks Edda, dit lees ík dan weer met een smile op mijn gezicht :)! Meisjes zijn sowieso de shit!
X
Oh Ed je hebt geen idee waar je t over hebt… jongens ???
Jeeej een meisje, daar ben ik groot voorstander van. Gefeliciteerd!
IK OOK!