Hoe ik het meisje met de ananas tattoo werd

Al jarenlang wilde ik een tatoeage. Eerst mocht het niet van mijn ouders, toen niet van mijn toenmalige vriendje (manmanman, wat werd ik onderdrukt) en eigenlijk vond iedereen in mijn omgeving het lelijk, dus durfde ik de stap nooit te zetten.

Op een mooie zomerdag in 2014 deed mijn net iets stoerdere vriendinnetje Michelle het gewoon. Ik ging met haar mee en maakte gelijk een afspraak voor mezelf zodat ik niet meer terug kon. Michelles gezicht vertrok toen de naald zich in de huid van haar zij boorde en ik vroeg me ineens sterk af waarom ik dit ook alweer zo graag wilde.

Een paar dagen later stapte ik met angstzweet op mijn rug binnen bij Galya Gisca, een beginnend artiest uit Moldavië die van haar tuinhuisje een studiootje had gemaakt. Ze had de afspraak een paar uurtjes verschoven omdat het nogal laat geworden was de vorige avond. Haar handen leken niet te trillen, dus zette ik mijn twijfels overboord. Hoewel ik eigenlijk een arm vol wilde, was ook mijn lief van dat moment niet bepaald gecharmeerd van mijn plannen en omdat ik de moeilijkste niet ben (en eigenlijk doodsbang voor de pijn was) ging ik voor vier bescheiden zwaluwtjes op mijn borstbeen. Ik geloof dat de symbolische betekenis van een zwaluw vrijheid is, maar voor mij betekende het gewoon; ‘Ik wil graag een tatoeage en dit ziet er wel aardig uit’, wat overigens de betekenis is van al mijn tattoos. Een zucht van verlichting ging door me heen toen Galya de tekening in mijn huid begon te krassen. Het was een kietelig, hoogstens irritant gevoel en deed absoluut geen pijn.

Vanaf toen was het hek van de dam. Een paar maanden later stapte ik na mijn ochtenddienst bij MAC Cosmetics Schiphol binnen bij Hollywood Mark, wiens specialiteit lettering is. Mijn vader draaide vroeger de cd’s van The Doors plat, dus het leek mij wel nostalgisch om een tekst uit één van hun platen in me te laten graveren. Na alle songteksten doorgespit te hebben kwam ik tot de conclusie dat de vage, LSD-trippende lyrics toch niet helemaal op mijn arm thuishoorden en ging ik voor de tekst We Can Be Heroes. Eerlijk gezegd vind ik het gelijknamige nummer van David Bowie nogal kut, maar de tekst was cool en daar ging het om. Ik moest liggen terwijl Mark met de naald in de weer ging. Mijn hand moest ik in een zeer krampachtige houding houden omdat ik anders zijn edele delen aan zou raken, hetgeen hij zelf niet door leek te hebben. Ik was zó moe van de ochtenddienst dat ik op een gegeven moment een beetje weg doezelde. Toen ik wakker werd stond het er op. Soms hoor je van mensen dat een bepaalde tattoo hun kracht geeft en als ik dan toch moet kiezen is deze dat voor mij. Twee keer per week deed ik mee aan een groepsles spinning bij de sportschool, en als op een gegeven moment het punt kwam dat ik écht niet meer kon en van die ellendige fiets af wilde stappen (meestal na een minuut of vijf), keek ik naar de tekst op mijn arm en zei tegen mezelf; ‘Komop Elsbeth, je kunt dit,’ en dan ging ik door. Heeeel mooi al zeg ik het zelf. Na een half jaar ben ik gestopt met spinning en heb ik mezelf plechtig beloofd nooit meer een voet in de sportschool te zetten.

Mijn derde tattoo kreeg ik van mijn vriendinnen voor mijn 27e verjaardag. Ik wilde iets luchtigs, zonnigs en vrolijks dat bij vriendschap zou passen. Het eerste plan was een palmboom, maar omdat de zwaluwen al weinig origineel waren en half hip Amsterdam met een palmboom liep, ging ik voor een ananas, hetgeen ik nog niet eerder had gezien. Morrison Schiffmacher zette hem, en sindsdien is het mijn handelsmerk. Van iedereen kreeg ik (foto’s van) ananasproducten toegestuurd, mijn Turkse lover (weer een ander ja) droeg vol trots zijn ananas overhemd als hij een weekendje naar Nederland kwam en mijn reisblog noemde ik Tropical Elly. O, en dan hebben we nu deze blog.

Henk Schiffmacher zette mijn vierde tattoo, die ik samen met mijn inmiddels net zo tattooverslaafde vriendinnetje Linda nam. Het was een paar weken voor ik op reis zou gaan en Linda had als verrassing een mega coole speurtocht voor mij uitgezet door Amsterdam, compleet met shotjes vodka-lime bij de Eddybar, waar onze vriendschap ooit begonnen is. Aan het einde van de speurtocht vond ik Linda bij FA Pekelharing, waar ze de wijnkoeler op onze tafel had versierd met zelfgemaakte slingertjes en er een vissoepje en kelk wijn voor me klaarstond. Ik denk dat het een van de liefste dingen is die iemand ooit voor me heeft gedaan (hoewel Arjen die na drie maandjes verkering zijn huis en baan opzegt om mij achterna te komen reizen ook wel hoog scoort). Na de lunch zaten we tipsy op de fiets en besloten we spontaan deze mooie dag te bezegelen met een vriendschapstattoo. We stapten naar binnen bij Schiffmacher & Veldhoen, een half uurtje later stonden we weer buiten met allebei een kruisje op ons arm.

In Pai, Noord-Thailand kwam plakplaatje numero vijf ten tonele, waarna ook Arjen ook overstag ging. Hoe dat ging lees je hier.

De tekeningen voor tattoo numero zes lagen al klaar. Mede door het formaat zou het de eerste worden waar ik langer dan een dag over na had gedacht. Eindelijk had ik een vriendje aan de haak geslagen die mijn lichaamsversieringen vooral heel stoer vond, dus de sleeve was in aantocht. Ik had plaatjes van bloemige tattoos verzameld en deze samen met de gewenste afmetingen (mijn gehele bovenarm) naar Galya Gisca gestuurd, die sinds mijn tattoo-ontmaagding haar tuinhuisje had ingeruild voor Tattoo Studio Friendship en zichzelf had ontwikkeld tot de –in mijn ogen- beste tattoo artist van Nederland. Een week voor de afspraak stond ik ineens met een positieve zwangerschapstest in mijn handen en moest ik de afspraak cancelen (in verband met eventuele gifstoffen die in je bloed terecht kunnen komen en een zwangere huid die anders kan reageren).

Mijn ouders waren extra gelukkig met het nieuws over hun toekomstige kleinkind.