Met de Slowboat naar Laos

We zijn in Laos! We begonnen de reis zoals altijd weer lekker onvoorbereid. Met één zakje chips en een flesje water stapten we op de acht uur durende bus naar Chiang Kong. In de dagen ervoor hadden we al onze Thaise Baht opgemaakt, zodat we dat niet met een hoge wisselkoers weer om hoefden te ruilen naar Laotiaanse Kip. Dat vonden we uitermate pienter van onszelf.

Na een paar uur in de bus vonden we het toch niet meer zo pienter. Hoewel ons zakje chips groenten (paprikapoeder) en koolhydraten (aardappels) bevatte, was het toch wat karig voor een ontbijt, lunch en diner voor twee. We hadden ook geen sigaretten meer, dus ik moest Arjen er constant van weerhouden om naar arme mensen te schreeuwen/bushokjes te slopen. Uiteindelijk vonden we toch nog wat briefjes om twee bakjes rijst van te kunnen kopen. Arjen verkoos nicotine boven eten en kocht van zijn deel een pakje sigaretten, dus zo werd het uiteindelijk toch nog een mooie dag.

De volgende ochtend besloot ik na de grensovergang direct te pinnen. Dit was natuurlijk geen gemakkelijke taak. Ik toetste per ongeluk een nul te weinig in, waardoor er één briefje van 100.000 kip (10 euro) uit kwam rollen. We hadden geen zin om onze andere bankpassen uit onze ongeorganiseerde backpacks op te diepen en bovendien moesten we de bus in die ons naar de haven zou brengen, dus besloten we dat we bij aankomst in Pak Beng opnieuw zouden pinnen. Wederom vervloekten we onszelf om onze slechte voorbereiding, toen de meneer van de slowboat ons vertelde dat er in Pak Beng geen pinautomaten zijn. We hadden dus omgerekend 10 euro, waarvan we twee dagen zouden moeten eten, drinken én een slaapplek voor één nacht moesten regelen. Eindstand was dat we acht uur lang op de slowboat zaten met wederom alleen een zakje chips, een bakje rijst en een flesje water (en gelukkig nog wel een half pakje sigaretten voor Arie). En dat er bij aankomst in Pak Beng wel gewoon een pinautomaat was.