Hoe Arjen en ik weer herenigd werden

De wekker ging die dag nog voor het ochtendgloren. Ik had onrustig geslapen, bang om me te verslapen en het vliegtuig te missen. De bus naar de luchthaven zou er twee tot drie uur over doen, echter na een uur trapte de buschauffeur al op de rem. Het was zeven uur, mijn vlucht ging pas om half 12. Op een bankje op het vliegveld heb ik nog een paar uur heerlijk geslapen onder mijn microfiberhanddoek die ik al een maand niet had gewassen. Backpacken is zo glamourous.

Pas bij het neerdalen sloegen de zenuwen toe. Wat als ie nu spijt kreeg? Heimwee? We elkaar na een paar weken zat waren? Mijn bagage kwam als eerste van de band. Ik poetste mijn tanden en haalde het kitscherige boeketje plastic bloemen die ik de dag ervoor in Chinatown had gekocht uit mijn tas. Ik zou mijn lief weer zien!

Op de luchthaven van Jakarta vlogen we elkaar in de armen. De onzekerheden waren in één klap weg, we waren weer een team!

Arjens reis was iets minder voorspoedig verlopen dan de mijne. Hij had de 14 uur durende vliegreis naast een moeder met huilend kind gezeten, dus slapen was er niet bij. Ik denk niet dat hij ooit nog met kinderen wil werken.

Ook in Indonesië komen de daadwerkelijke reistijden niet overeen met hoe ze staan aangegeven, bleek al snel. De twee uur durende busreis naar Bogor werden er vier, dus vonden we dat we daarna wel een taxi naar het guesthouse hadden verdiend. De taxi reed niet op de meter, maar voor deze ene keer lieten we ons graag oplichten.

We hadden de hele dag nog nauwelijks iets gegeten, dus bestelden we nasi goreng ayam bij het dichtstbijzijnde streetfood kraampje. Bezweet en moe verorberden we op te kleine plastic krukjes onze kip die waarschijnlijk al de hele dag in de zon had liggen broeien. De man naast ons had zelden in zijn leven zulke lange, witte (en ik maar denken dat ik zo lekker bruin ben) mensen gezien en vroeg of hij een selfie met ons mocht maken. Het was de eerste keer ooit dat Arjen en ik samen uit eten waren geweest. Backpacken is zo glamourous.