Op pad met peuters – Sprookjeswonderland

Ik. Heb. Verlof. ZESTIEN WEKEN lang luieren, babykleertjes opvouwen en haarmaskertjes nemen (en vooruit; een baby eruit persen, maar da’s van latere zorg). De zesendertig weken zwangerschapsellende waren in één klap (een beetje) vergeten toen ik maandagochtend in bed op mijn kokospannenkoekjes met uitgebakken spek, blauwe bessen en ahornsiroop zat te kauwen. Zal toch nog eens met Arjen overleggen hoeveel nageslacht hij precies in gedachten had.

Aangezien de babykamer al klaar is en de zoogcompressen in de kast liggen en ik dus letterlijk niets te doen heb, vroeg ik Marloes of ik Doris mocht lenen voor een dagje vertier. In de tijd dat ik zelf nog luiers droeg (zo’n drie jaar geleden dus) ben ik een paar keer naar Sprookjeswonderland geweest. Heel veel kon ik me er niet meer van herinneren, alleen dat ik het HEEL erg leuk vond en iets met lieveheersbeestjesbootjes, maar het leek me leuk om een keer met mijn favoriete nichtje te gaan. Zus en moeders werden jaloers, dus werd het uiteindelijk een uitje met alle vrouwen van Sijm.

Sprookjeswonderland is een avonturenpark in Enkhuizen met als thema -jawel- sprookjes. De oprichter maakte in 1973 zijn eerste kabouterpop, wat al snel uitgroeide tot een heus attractiepark. Inmiddels trekt het park zo’n 250000 bezoekers per jaar en is Sprookjeswonderland in de verkiezing Beste Uitje van Nederland verkozen tot provinciewinnaar van Noord-Holland.

Doris staat niet bekend om haar heldhaftigheid (of creativiteit, zie: knutselen met peuters: Dierentuindieren), dus toen we in de auto zaten betwijfelde mijn moeder ineens of ze het wel leuk zou vinden. “Jaweeeeel,” zei ik, “ja toch Doris, je hebt er toch zin in?” Doris zei ja.

Bij de eerste attractie bleek dat ze had gelogen. Het kíjken naar de Oldtimers was nog leuk, maar zodra ze door kreeg dat we er ín zouden gaan ontstond er blinde paniek. “Neeee, neeee niet, niet, hoeft niet,” klonk Doris’ angstige stemmetje, terwijl ze zich aan Marloes vastklampte. We stapten toch in, het arme kind. De auto’s reden zeker 2 km per uur, dus het was inderdaad heel eng. Doris zag de lol echter al vrij snel in en tegen het einde van de wilde rit wilde ze nog een keer.

Na deze meevaller was Doris bij geen enkele attractie meer bang. Bij het huisje van Hans & Grietje zat ze aandachtig naar de heks te kijken, de levensgrote pompoenmeneer met kraai deed haar heupjes wiegen en al zingend tuften we in de locomotief het park door. Ook Marloes was dolgelukkig toen bleek dat Doris nog te klein was om zonder begeleiding op de levensechte paardjes te rijden en ze dus mee moest. “Ik zakte er bijna doorheen,” zei ze.

Absolute favoriet was de glijbaan. Hij was nog te hoog en stijl om alleen te gaan, dus klom ik met haar mee de trap op om samen naar beneden te roetsjen. Zesendertig weken zwanger en nog zo fit als een hoentje, zei ik niet meer toen ik na twee keer puffend en hijgend naast de glijbaan stond. Een derde keer zat er voor mij echt niet meer in, dus moesten we Doris huilend afvoeren naar de laatste attractie, waar ze de ellende die we haar aandeden snel weer vergat; de lieveheersbeestbootjes. Om grote rijen te voorkomen bij deze immer populaire attractie mogen kinderen vanaf twee jaar hier éénmaal gratis in bij inlevering van hun toegangskaartje, daarna zijn losse kaartjes te koop voor 50 cent. We zetten Doris in het éénpersoonbootje waar ze trots als een pauw helemaal zélf mocht sturen, wat inderdaad heel knap is als je bedenkt dat je maar één kant op kunt.

We sloten af met een lunch in Enkhuizen, waarna zowel Doris en ik tijdens ons welverdiende middagdutje droomden over reuzen, dwergen en toverfeeën. Het was een mooie dag.

Entree voor Sprookjeswonderland is €9,95 per persoon (kinderen onder de twee jaar gratis) en vind je op de kooizandweg 9 in Enkhuizen