Deel 1 – Hoe mijn ouders hun eerste kindje verloren

Mijn ouders ontmoetten elkaar in 1975 op de verjaardag van Renee; mijn vaders collega en mijn moeders zwager. Het was geen liefde op het eerste gezicht. Antoinet was niet bepaald gecharmeerd van het rode ribpak wat Koos droeg. Andersom vond Koos Antoinet wel een spetter (zo noemden ze dat in de jaren zeventig), alleen was ze met haar vriend.

Ze liepen elkaar weer tegen het lijf bij de Kermis in Wervershoof. Koos droeg dit keer gewoon een spijkerbroek en de vermeende vriend bleek Antoinets broer, dus de vonk sloeg over. Ze spraken af om elkaar een paar weken later weer te ontmoeten op de Kermis in Lutjebroek, waar Koos woonde. De kroeg was afgeladen vol, ook buiten stond het feestgedruis tot ver in de straat. Koos was de kermis meerdere keren overgelopen om Antoinet te zoeken, maar ze liepen elkaar die dag mis. Helaas kwam de mobiele telefoon pas vele jaren later in opkomst. Pas op de kermis van Westwoud zagen ze elkaar weer, en vanaf toen was het dik aan.

Ze waren stapelverliefd. Koos was timmerman, Antoinet werkte als caissière bij de Zeeman. Koos kwam haar iedere dag ophalen van haar werk, tot het niet meer mocht van de cheffin, omdat ze te klef waren. Ik vermoed dat het een heel lelijke, sexloze vrouw was.

De eerste keer dat Antoinet bij Koos thuis kwam, had hij een ontsteking in zijn knie. Koos deed de deur open in zijn badjas. Ze maakte daar kennis met Helma, het jongere zusje met een verstandelijke en lichamelijke beperking. Mijn oma zorgde voor thee en koekjes en zag er ondertussen vooral op toe dat Koos zijn badjas wel goed dicht hield.

“Ik moet je wat vertellen,” zei Koos op een dag. Ze waren op weg naar zijn ouderlijk huis. “Ik heb nog een broertje, Hans. Hij is dit weekend thuis. Hij is ook gehandicapt.” Behalve Hans was er ook nog Nel, beiden dusdanig gehandicapt dat zij verzorgd moesten worden in een tehuis. Er waren nog drie broers geweest, die alledrie op jonge leeftijd waren overleden. Koos’ moeder ging een paar dagen later bij Antoinets moeder langs. Wat er precies aan de hand was wist ze niet, maar het kwam bij haar kant van de familie vandaan, vertelde ze. Antoinet moest er maar goed over nadenken of ze wel verder wilde met Koos.

Van hun Katholieke ouders mochten ze in de twee jaar dat ze verkering hadden nooit bij elkaar slapen, dus na samen op vakantie geweest te zijn (dat mocht dan weer wel), viel het afscheid extra zwaar. “Ik wil niet weer alleen naar huis,” zei Koos. “Laten we trouwen.” Ze trouwden in de zomer van 1977, allebei op krukken door het brommerongeluk wat ze een paar maanden ervoor hadden gehad.

Ze kochten hun eerste huis in Wervershoof, waarna al snel het onderwerp kinderen ter sprake kwam. Beide wilden ze een groot gezin, en de mogelijkheid op een gehandicapt kind namen ze voor lief. Antoinet was gezond, Koos was gezond, dus het zou allemaal wel loslopen. Binnen een maand was Antoinet op tweeëntwintigjarige leeftijd zwanger. Ze kreeg al snel een innige band met de toiletpot, maar buiten dat verliep de zwangerschap goed. Wel kwam ze niet veel aan; het kindje groeide niet voldoende.

Op 26 januari 1981 werd Marjolein Sijm geboren, een maand voor de uitgerekende datum. Het vermoeden wat ze hadden werd bevestigd; ze leek veel op Koos’ oudste zus Nel bij de geboorte. Haar oogjes stonden verder uit elkaar en ze was klein, veel te klein. Bovendien had ze epilepsie en stond haar hartje aan de verkeerde kant. Toch leek ze na drie maanden in de couveuse behoorlijk aan te sterken en mocht ze mee naar huis.

Op een avond ging het mis. Antoinet had Marjolein in bed gelegd, maar ze was erg aan het zweten en jammerde zachtjes. Antoinet wist gelijk dat het niet goed was, dus belde ze de huisarts, die haar afscheepte. Jonge, kersverse ouders raakten wel vaker om niets in paniek. Ze probeerde haar te kalmeren in bad, maar toen ook dat niet werkte rende ze met de baby naar de buren. “Je moet gelijk naar het ziekenhuis,” zei de buurvrouw. Die avond, 2 mei 1981, overleed Marjolein in het ziekenhuis na een epileptische aanval.