7 redenen waarom zwanger zijn stom is

Mijn eerste reactie was ongeloof. Ik KON niet zwanger zijn. Ik was namelijk nog maagd. Oké, niet echt. Maar ik voelde me écht niet zwanger, hoe dat ook zou moeten voelen. Op de een of andere manier had ik altijd in mijn hoofd dat ik niet (zo erg) vruchtbaar zou zijn, een verschijnsel wat één op de vijf vrouwen schijnt te hebben. Technisch gezien kon ik natuurlijk wel zwanger zijn. We hadden de afgelopen maand voorbehoedsmethoden gebruikt waarvan je in de eerste klas van de middelbare school leert dat deze zeer onveilig zijn (was alweer een tijdje geleden hè, dan vergeet je dat). Aan de dikke strepen op de test te zien was het Ave Maria in ieder geval al luidkeels ingezet toen wij nog lekker op onze hosties zaten te kauwen.

Ik rende terug naar de slaapkamer waar Arjen nog lag te slapen. “Ik ben wél zwanger”, riep ik. We renden samen terug naar de keukentafel om de test te bekijken. Enigszins onhandig omhelsden we elkaar. “Nou, gefeliciteerd denk ik,” zei ik. “Je trilt helemaal,” zei Arjen.

Ik besloot de ervaringsdeskundige hulplijnen te bellen in de vorm van zus Marloes (moeder van Doris, anderhalf jaar) en vriendinnen Kim (toen hoogzwanger, inmiddels moeder van Phinn, vijf weken) en Sanne (zwanger). Sanne nam natuurlijk weer niet op, maar Marloes en Kim waren zo blij als wilde hyena’s. Ik moest de verloskundige bellen en foliumzuur halen, zeiden ze. Ik sprak met Kim af op de Ten Kate Markt zodat we bij de visboer een Hollandse Nieuwe konden eten, want dat doen zwangere vrouwen. ’s Middags belde ik de verloskundige, maar doordat ik alleen maar dacht “Hahahaha, zie MIJ nou de verloskundige bellen,” was ik toen ik ophing alweer vergeten wat ze had gezegd en moest ik terugbellen om te zeggen dat ik niet had geluisterd.

Eenmaal thuis twijfelde ik ineens. Zowel Marloes als Kim hadden gevraagd of ik dan écht niets anders voelde, hoofdpijn bijvoorbeeld, of pijnlijke borsten. Misschien had ik toch de test niet goed bekeken en stond er maar één streepje. Als een chique meid viste ik de test uit de vuilnisbak. Nog steeds twee streepjes. Ik hoopte dat ik snel wat symptomen zou krijgen, anders zou het nooit tot me doordringen.

Vier dagen later kreeg ik de symptomen die ik zo graag wilde in een klap op mijn bordje. En ik kan je vertellen, de lol ging er vrij snel af. Ziehier, zeven redenen waarom zwanger zijn stom is. Laat vooral aan uw puberdochter lezen voor ze met haar vriendje de trap op richting slaapkamer verdwijnt.

1. Het begon allemaal onder de douche. Ik was net mijn haren aan het wassen toen het ineens zwart werd voor mijn ogen. Ik begon te trillen en het zweet gutste uit mijn poriën. Als puber viel ik regelmatig flauw, dus ik wist meteen wat ik moest doen; op de grond zitten met mijn hoofd tussen mijn benen. Zo zat ik, met het sop nog in mijn haren op de koude grond. Het was goed afgelopen, maar het was geen lekker gevoel, en ik was best wel geschrokken. Vanaf deze ochtend gebeurde dit bijna iedere dag. Vooral onder de douche en in de rij bij de Albert Heijn was populair. En geloof me; je bent een stuk minder dankbaar voor het godswonder in je buik als je op de stoep voor de supermarkt met je hoofd tussen je benen zit te puffen.

2. Wat begon met een licht weeïg gevoel, eindigde in intense ochtendmisselijkheid. En middagmisselijkheid en avondmisselijkheid en nachtmisselijkheid. Ik wist niet dat het kon, maar ik had het alle vier, iedere dag. Droge crackers voor het opstaan, gemberthee, de hele dag door kleine porties eten, ik heb het allemaal geprobeerd, maar geen resultaat.

3. Alles stonk intens. Ik bleef ver weg van de koelkast, want zodra de deur openging rook ik van een afstand wat er in zat, wat weer resulteerde in extra misselijkheid. Koken was geen optie meer, of naast Arjen in bed liggen als hij een biertje had gedronken.

4. Ineens werd ik iedere dag wakker met een kater. Nu heb ik al bijzonder veel medelijden met mezelf als deze tot stand gekomen na een avondje gin-tonics tetteren, als je om negen uur in bed ligt na een kopje kruidenthee en vervolgens wakker wordt met het gevoel alsof je onder een tram (of twee) hebt gelegen is het leven pas echt treurig.

5. Ik werd dik. En ja, ik was op de hoogte van het feit dat je van zwanger zijn nu eenmaal een dikke buik krijgt, maar voordat je zo’n gezellige ronde babytoeter krijgt waar je mee kunt paraderen, zie je er in je nineties highwaist jeans en croptop (mijn garderobe was niet gemaakt op zwangerschap) er gewoon uit alsof je dat laatste taartje beter had kunnen laten staan.

6. Mijn toch al riante boezem groeide in twee weken uit tot pornografische grootte. Nu denk je misschien; leuk voor Arie, maar ze deden dusdanig veel pijn dat ik de boel ’s nachts strak inbond met een sjaal zodat het vooral niet kon bewegen. Als iemand er naar wees moest ik eigenlijk al huilen.

7. Sowieso kon ik overal wel om grienen. Omdat Bartho uit Expeditie Robinson gestemd werd bijvoorbeeld (hij was dus echt HEEL aardig). Of omdat ik het zo lief vond dat Arjen SPECIAAL voor mij naar de Albert Heijn ging om ketchup te halen voor mijn tosti. Zelfmedelijden was toch wel reden nummer één. Want ik voelde me zo ziek en het was niet eerlijk en ik kon dit niet en ik wilde helemaal geen kinderen en hoezo werden mannen niet gewoon zwanger en zo kon ik toch niet solliciteren. De ervaringsdeskundige die ik in dit geval belde was mijn moeder, wiens zwangerschappen ook niet bepaald de mooiste tijd uit haar leven waren. Na twaalf weken zou het écht beter worden zei ze, en mocht werken niet gaan zouden mijn ouders ons financieel helpen. En dat vond ik dan weer zó lief dat ik weer moest janken.

Het goede nieuws was dat ik in ieder geval geen moment meer heb getwijfeld of ik wel zwanger was. En dat mijn moeder gelijk had, na de twaalfde week werd het écht beter.