Huisje, palmboompje, beestje

Ik ging voor het eerst Facetimen met mijn ouders. We hadden al eerder een poging gewaagd in Indonesië, maar toen konden zij mij door de slechte belichting niet zien. “Wat zit je haar slonzig,” zei mijn moeder. Ze keek me ietwat bedenkelijk aan. “Oh nee, het komt denk ik omdat je geen make-up op hebt.” Ik wist niet zo goed wat het betekende, maar ik denk niet dat ze bedoelde dat ik er op mijn paasbest uitzag. Enigszins beledigd haalde ik een hand door mijn haar en trok mijn grijze hemdje recht. Het hemdje was ooit wit geweest, maar dat was in de tijd voor dat het gezellig met mijn bontgekleurde was in Thaise wasmachines had gezeten. Het was ook wat gekrompen. Of eigenlijk was ik wat gegroeid, vermoedelijk door alle zakken chips die ik mee eet met mijn vriendje die de spijsvertering heeft van een spitsmuis (Die eten dus meerdere keren per dag hun eigen lichaamsgewicht. Bizar hè?). Mijn wenkbrauwen had ik in tijden niet meer geëpileerd, laat staan geverfd, en ik had al de hele week hetzelfde afgeknipte spijkerbroekje aan. En toen besefte ik het: ik was verslonsd.

Voor mijn sollicitatiegesprek bij Trattoria Italiana moest ik natuurlijk wel een beetje goed voor de dag komen. Ik kocht een nieuwe broek, stak mijn haar op en ging in de weer met oogschaduw. Op weg naar het restaurant werd ik gebeld voor een tweede sollicitatiegesprek bij een lunchroom in het centrum van Brisbane. Voor allebei de banen werd ik aangenomen. Bij de lunchroom werk ik na het paasweekend van maandag tot en met vrijdag van zeven tot één, het Italiaanse restaurant is op casual basis. Op gumtree, het Australusche marktplaats, tikte ik een mountainbike op de kop, zodat ik op de fiets naar mijn werk kan. Je kunt het meisje wel uit Nederland halen, maar Nederland niet uit het meisje.

Ondertussen heeft ook Arjen zijn eerste werkdag achter de rug. Voordat hij pedagogiek ging studeren dacht hij dat zijn toekomst in het flora en fauna lag en heeft hij tuiniersopleiding gevolgd. De 16-jarige Arjen had het goed gezien, want nu is hij dus hovenier. Met een bezweet shirt, verzuurde armen en gras in zijn haar kwam hij terug van een dagje in de tuinen. Het werk was in het heuvelachtige en warme Brisbane een stuk zwaarder dan wat hij in Nederland gewend was. Mijn stoere, sexy tuinman.

In drie weken tijd hebben we ons leven in Australië dus aardig op de rit. Een fijn hostel, vrienden, een baan en een fiets. De komende maanden zullen we hier waarschijnlijk blijven, dus het backpackleven is –voorlopig- even voorbij. Ik denk dat dit betekent dat ik ook mijn haar weer moet kammen.