Hoe we ons geluk beproefden in Brisbane

We hadden voor Brisbane gekozen omdat een twee uur durende vlucht daar naartoe goedkoper was dan –bijvoorbeeld- een 24-uurs busreis naar Sidney. Om half elf ’s avonds landden we in de subtropische hoofdstad van Queensland. We vloekten en tierden toen bleek dat er al geen openbaar vervoer meer reed. Een taxi naar het hostel zou zeker 100 dollar zijn en het was te laat om een andere slaapplek te regelen. De laatste zeven nachten in Adelaide hadden we een kamer gedeeld met een Aziatisch stelletje dat steeds keiharden scheten liet en mega hard praatte op onchristelijke tijden. Een andere keer durfden we niet meer naar binnen omdat ze ook-niet-zo-Christelijke dingen met elkaar aan het doen waren. De rek was er uit, een nacht doorhalen op de luchthaven zagen we even niet zitten.

Na een uur wanhopig geprobeerd een lift te krijgen, kwamen we erachter dat er nog een busje reed die ons voor dertig dollar voor de deur van het hostel afzette. We vielen elkaar huilend van blijdschap in de armen (bijna dan). Eenmaal aangekomen bleek onze boeking van het hostel niet doorgekomen te zijn waardoor ze vol zaten, en kregen we een gratis upgrade van een acht persoons dorm naar een twee persoons kamer. We beloofden elkaar plechtig dat we nooit meer zouden vloeken en negatief zouden doen. En dat we onze Aziatische ex-kamergenoten zouden vergeven.

Vanaf toen ging alles weer voor de wind. We besloten onze twee persoonskamer te houden, ook al is deze boven ons werklozen-budget. Om dit te compenseren spenderen we iedere dag uren aan zoeken van vacatures en het verzenden van cv’s en motivatiebrieven. In onze vrije uurtjes lopen we hard langs de indrukwekkende skyline van Brisbane, gaan we naar het outdoor subtropisch zwembad Southbank, of drinken we goedkope Australische wijn met de Amsterdamse Britt en de Henkhuzer Robbert (West-Friesland weet elkaar ook altijd weer te vinden).

Vanmorgen kreeg ik dan eindelijk een eerste respons. Morgen heb ik een sollicitatiegesprek!