Uitgaan voor zwangeren

Begin vorig jaar was ik op Ko Tao. Op de eerste dag ontmoette ik twee Oostenrijkse jongens van begin twintig, met wie ik die avond een drankje ging doen in één van de beachbarretjes. Ik bestelde een biertje, de jongens dronken cola. Ik vroeg of ze een kater hadden, maar niets was minder waar; geen van beide jongens dronk, rookte, of gebruikte drugs. Geïntrigeerd door het antwoord nam ik nog maar eens een hijs van mijn sigaret. Ik vond het volwassen en eigenlijk ook best cool. Tot dan toe dacht ik dat alleen saaie mensen aan geheelonthouding deden, maar deze jongens waren niet saai. Sterker nog; ik heb zelden mensen zo uit hun dak zien gaan op de dansvloer als zij die avond.

Ik ga nu zelf sinds een maand of vier compleet nuchter door het leven en ik moet eerlijk bekennen; ik ben wél saai, al is dat natuurlijk ook wel enigszins te wijten aan de chronische vermoeidheid. Uitgaan doe ik niet meer, terwijl het normaliter één van mijn favoriete vrijetijdsbestedingen is. Oudejaarsavond ging ik –na vier oliebollen naar binnen gestouwd te hebben- bloedchagrijnig om half 10 naar bed, boos op alles en iedereen die wél nog een leven heeft. Hééééél volwassen inderdaad. De volgende dag werd ik fris en een stuk beter gemutst wakker, dus toen Arjen voorstelde om naar een feestje te gaan stemde ik in.

2016 is een veelbewogen jaar geweest. Zo stond ik begin vorig jaar met mijn backpack op Schiphol om voor onbepaalde tijd op reis te gaan, een maand later kwam mijn kersverse lover Arjen mij achterna gereisd. Weer een half jaar later kwamen we met hangende pootjes weer terug, nadat we ontdekt hadden dat het klokje nergens zo tikt als in Amsterdam. 2016 was ook het jaar waarin ik zwanger werd en daarmee het laatste jaar waarin ik kinderloos door het leven ging. Ook ontdekte ik in 2016 dat je de homp spijs in kerstbrood eerst uit moet snijden en over de plak heen moet smeren. Na 28 jaar van droog krentenbrood met als laatste hap zoete weeïge smurrie ging er een wereld voor me open. Een jaar van persoonlijke hoogtepunten dus (over de wereldproblematiek gaan we nu even niet beginnen), en daar mocht best wel even een dansje op gedaan worden.

Voor mijn eerste compleet sobere uitgaanservaring had ik één eis; het feest moest later op de dag beginnen, zodat ik niet de enige zou zijn die geslapen had. We gingen voor het Nieuwjaarsbal in Theater Amsterdam. Bij binnenkomst waren we even van ons apropos. We hadden de dresscode -theatraal- even gemist. Ook was de gemiddelde leeftijd verrassend veel hoger dan we gewend zijn; hier stonden de ravers van het eerste uur. Olivier Weiter speelde hier op in door een gezellige ABBA-remix er in te knallen. “We hadden toch naar De School moeten gaan,” zei Arjen.

Een paar Spa Rood verder kwam de sfeer er toch wel in. De zaal werd drukker, er werd wat steviger gedraaid en we kwamen een handjevol bekenden tegen. We gooiden onze handjes omhoog toen er zilveren confetti uit de lucht kwam vallen, veertigplussers dansten in glitterjurkjes waar we onder konden kijken op het podium, we gooiden onze haren los en ik schudde de baby rond op de dansvloer. Hoewel broodje nuchter, zo dansend in een losgaande menigte ging het dak er toch wel even af.

Om een uur of 7 begon het contrast tussen mij & de rest van het publiek toch wel wat groot te worden. De één na de ander kwam even aan mijn buik voelen en me vertellen dat ik echt een Heel Erg Coole Moeder moest zijn dat ik hier zwanger stond (geef ze eens ongelijk). Er werden steeds meer sigaretten in de zaal in plaats van in de rookruimte opgestoken en de geur van zweet en drankadem die af en toe voorbij kwam deed me geen goed. Tijd om op te stappen.

En zo lag ik die avond moe, voldaan en zo fris als een hoentje gewoon weer lekker om 9 uur in bed. En Arjen? Die ligt al de hele dag te worstelen met zijn kater. Ach, zo slecht is dat zwanger zijn nog niet.