6 redenen om direct te vertellen dat je zwanger bent

Ik was twaalf weken zwanger en opende de Prénatal app, een app met daarin onder andere informatie over wat er iedere week in je lichaam verandert (met illustraties van Studio Sijm!). Week twaalf eindigde met: “Na de 2D echo wil je misschien aan je omgeving vertellen dat je zwanger bent. Weet je al hoe je het grote nieuws gaat brengen?” Oja. Het is natuurlijk gebruikelijk om pas na drie maanden te vertellen dat je zwanger bent. Mij verbaast het enigszins dat er mensen zijn die het zo lang voor zich kunnen houden. Daarom, 6 redenen om direct aan je omgeving te vertellen dat je in blijde verwachting bent.

1. Binnen mijn vriendenclubje wordt er wijn bij het eten gedronken, gaan feestjes door tot in de vroege uurtjes en steek ik op goede (of eigenlijk slechte) dagen de ene sigaret na de andere op. Misschien kom ik één keer weg met de antibioticakuur smoes, als ik vervolgens op een verjaardag om 22.00 uur wegga na twee spa rood gedronken te hebben, weet iedereen sowieso wel hoe laat het is.

2. Ik had me nog nooit in zwangerschappen verdiept, dus buiten foliumzuur slikken had ik geen idee wat ik moest doen. Uiteraard heeft Google het antwoord op alles, ik vond het echter leuker informatie van vriendinnen, zus & moeder in te winnen.

3. Als ik een miskraam zou krijgen, zou ik er ook over willen praten.

4. In mijn laatste week in de lunchroom heb ik mij ziek moeten melden; alleen al van de aanblik van voedsel moest ik kokhalzen. Het leek mij logischer dit gewoon te vertellen, dan dat mijn werkgever zou denken dat ik geen zin meer had in die laatste week.

5. Ook voordat ik mijn contract tekende bij mijn nieuwe baan, besloot ik na lang wikken en wegen het te vertellen. Hoewel het niet verplicht is, voelde het toch een beetje als bedrog om het niet te doen.

Die ochtend hadden we een afspraak voor de termijnecho. Het was onze derde echo al; omdat ik minder lang zwanger was dan in eerste instantie gedacht werd hadden we in de eerste weken een echo ‘te veel’ gehad. Zowel Arjen als ik hadden er niet echt zin in, ongeïnteresseerde ouders als we zijn. Eigenlijk zei zo’n echo me niet zoveel, de gedachte uit te kunnen slapen vond ik een stuk aantrekkelijker.

We werden blij verrast. Was er twee weken daarvoor enkel nog een mislukte garnaal te zien (sorry, baby), nu zat er ineens een echt kind met alles erop en eraan. We zagen duidelijk de beentjes, armpjes en het neusje. De echoscopist duwde op mijn buik om hem (Haar? Het?) wakker te maken, waarna hij vrolijk rond begon te spartelen. Ineens kon ik de algehele malaise van de afgelopen weken iets beter accepteren; als dit in twaalf weken was gemaakt, was het niet zo gek dat ik ziek was. “Alles is precies volgens het boekje, een betere echo dan dit kun je niet hebben,” zei de echoscopist. Ik voelde me de beste leerling van de klas.

En zo komen we bij voordeel 6: doordat we het toch al aan iedereen hadden verteld, konden we die middag gewoon nog een dutje doen.