Waarom Sinterklaas de mooiste tijd van het jaar is

Ik ben een Sinterklaaskind. Kerst heeft me nooit echt kunnen bekoren, wat waarschijnlijk te maken heeft met het feit dat ik tot mijn puberjaren alleen maar mais uit blik en saromapudding lustte en dus niet bepaald warm liep voor het kerstdiner. In de jaren daarna zat ik rond de geboortedag van het kindeke Jezus óf in mijn up in het buitenland óf was ik aan het werk, dus gingen de kerstdagen vrijwel geruisloos aan me voorbij.

Sinterklaas daarentegen, is een heel ander verhaal. Ik voel toch altijd enigszins opwinding als de dag is aangebroken dat er weer strooigoed in de schappen ligt. Dat dit al eind augustus is maakt me niet uit; pepernoten smaken net zo goed op je slippers.

Ik zie mezelf en Marloes nog zitten; aan de buis gekluisterd voor de intocht van Sinterklaas. Ieder jaar weer, vanaf de dag dat de Sint en zijn Pieten aanmeerden, begonnen de slapeloze nachten. Ik besteedde uren aan het bestuderen van de Bart Smit en Intertoys folders, om vervolgens nauwkeurig aan te kruisen wat ik wilde hebben (alles). Er werden tekeningen en knutselwerken gemaakt die we ’s avonds in onze schoen stopten, terwijl we uit volle borst het Ziedemaanschijn zongen. Soms zat er een cadeautje in, meestal was het chocola. Mijn moeder heeft jaren later opgebiecht dat mijn ouders meestal gewoon iets uit ons eigen opgehaalde Sint Maarten voorraadje haalden. Eén keer maakten ze de fout een Sinterklaas CD in onze schoen te stoppen. Vanaf dat moment schalde iedere minuut van de dag door Gooise kinderen gezongen Sint liederen door ons huis. Achteraf gezien een passende straf voor het misbruiken van ons elf november snoepgoed.

Verder was daar nog de intocht in Lutjebroek, kwamen Sint en Piet langs op school, en het leukste; bij opa en oma. Opa en oma Sierkstra hebben veel kinderen (14) en nog meer kleinkinderen (34, als ik goed heb geteld), dus het was een drukte van jewelste in hun kleine huisje. Vol spanning wachtten we tot Sint en Piet binnenkwamen; de kleintjes vooraan, de grotere kinderen daarachter. Ik was een verlegen kind, maar bij Sint sprong ik zonder twijfel en vol enthousiasme op schoot. Met cadeautjes kreeg je bij mij veel voor elkaar. We aten bakken vol pepernoten en renden achter elkaar aan met ons nieuwe speelgoed. Och, was het altijd maar Sinterklaas.

Toch nam ik niet alles voor zoete koek. Hoe kom het eigenlijk dat Sint Nederlands sprak? En hoe kwam hij binnen in ons schoorsteenloze huis? “Sinterklaas bestaat niet,” gaf mijn moeder op een ochtend als antwoord. Mijn wereld stortte in. Die middag op school vertelde ik het nieuws aan twee vriendinnetjes. Ik geen Sinterklaas, zij geen Sinterklaas.

Op dit ene verpeste jaar na (bedankt mam), had vijf december zijn magie niet verloren. De tijd van surprises brak aan; een feest in een gezin met creatieve mensen. Behalve voor mijn vader dan, dus maakte mijn moeder er ieder jaar gewoon twee. Na een jaar of tien surprises wisten we van ellende niet wat we nu weer moesten maken. We stapten over op enkel gedichten, maar omdat ik de enige was die hier plezier aan beleefde stopte dit snel.

Net op het moment dat ik dacht; de jeu is er een beetje af, zette Marloes een kind op de wereld, een zeer nobele daad om het Sinterklaasfeest te redden. Doris is nu anderhalf en nog net te klein om het concept te begrijpen, maar cadeaupapier scheuren vindt ze wel leuk. Volgend jaar vermoed ik dat de gekte weer losbarst. En dan sta ik klaar met een Sinterklaas CD.