De busreis van Bogor naar Pangandaran

Na twee nachten Bogor pakten we onze backpack weer in om richting de volgende bestemming te gaan; Pangandaran, Zuid-Java. Gastvrouw Ika zette ons af bij de bushalte en waarschuwde ons al dat het druk zou zijn op de weg in verband met Chinees Nieuwjaar.

Bij bus nummer 1 waren we nog vol goede moed. De bus was vol, er was geen airco en/of toilet en de beenruimte was te klein voor onze met bloemkool en melk gevoede lichamen. Gezellig opgevouwen in onze stoeltjes neurieden we zes uur lang om de beurt liedjes die de ander vervolgens moest raden. We hadden ons uiteraard niet voorbereid en geen eten of drinken bij ons, maar dat vonden we eigenlijk alleen maar heel positief ivm het afwezige toilet én zo bleven we lekker slank.

Bus nummer 2 hadden we al iets minder zin. Het streetfood wat we tijdens de tussenstop hadden gegeten lag niet zo lekker op mijn maag (of de zak chips, toch maar niet lekker slank), onder onze nagels zaten zwarte randen van de uitlaatgassen en we wisten allebei niet meer hoe we comfortabel konden zitten (geprobeerd: op onze hurken, benen opgetrokken tegen de stoelleuning voor ons, omgedraaid op de stoel, half tegen elkaar liggend met onze benen ergens in het gangpad).
Bus nummer 3 was hels. We hadden er inmiddels negen uur opzitten en hadden de achterste stoelen van de bus met meer beenruimte weten te veroveren. Echter stond het verkeer helemaal vast. De stad Bandung alleen al uitkomen duurde drie uur, met het bijbehorende optrekken, gas geven en weer afremmen.

Dolgelukkig was ik, toen de bus na een paar uur moest stoppen vanwege een defect. Ik moest mega nodig plassen, dus rende ik als een gek naar het dichtstbijzijnde winkeltje. Ik mocht van de aardige winkelmevrouw in haar huisje achter het winkeltje van het toilet gebruik maken. In Indonesië doen ze de schoenen binnen uit, zo ook in het traditionele hurktoilet waar een laagje vocht op de grond lag. Ik spoelde door met de bak troebel water met vliegjes erin en zag wederom nergens een wasbak. Ik moest naar de bus terug rennen, Arjen had zich al voor de wielen geworpen, maar de buschauffeur stond op het punt om toch nog even gas bij te geven.

Om half twaalf ’s avonds aten we kant-en-klare noodles en een pak koekjes langs de kant van de weg terwijl oude Indonesische vrouwtjes in mijn wang knepen en zich verbaasden over mijn lengte.
Drie uur ’s nachts, achttien uur na ons vertrek van Bogor, werden we afgezet bij een verlaten bushalte, waar een man ons wist te vertellen dat alle hostels in Pangandaran vol zaten vanwege Chinees Nieuwjaar.

Gelukkig wist een andere man nog wel een homestay buiten het centrum, waar hij ons met de scooter afzette en de eigenaar voor ons uit zijn bed haalde. Ook hij had deze nacht geen bed voor ons, maar de volgende ochtend zouden gasten uitchecken, dus als we wilden mochten we nog een paar uurtjes in de hangmatten bij het water uitrusten.

In onze vieze kleren en met een dikke laag muggenspray op stapten we in onze lakenzakken en vielen, ondanks het gebed van de moskee en de hanen die naast ons kraaiden, in een diepe slaap.