De laatste dagen in Thailand

Net zoals iedere “reiziger” (want zo noemen wij onszelf) voel ik mij geen massatoerist. Iedereen denkt dat zijn reis anders, zo niet beter is dan de rest. Zo vind ik het behoorlijk cool en ontoeristisch van mezelf dat ik het liefst vijf rode pepers in mijn tom yam kung heb en dus met de lokale bevolking mee kan eten. Wanneer ik per ongeluk in een straat terecht kom waar even geen roodverbrande backpackers rondlopen voel ik me als Christopher Columbus die zojuist Amerika heeft ontdekt. Dat ik het grootste (hele?) gedeelte van mijn reis bepaal met behulp van de Lonely Planet, reisblogs en tips van andere backpackers is natuurlijk maar een detail.

We zouden om zes uur ’s ochtends met de nachtbus afgezet worden afgezet op Khao San Road. Khao San betekent gemalen rijst en refereert aan de historische rol die de straat heeft gespeeld in de rijsthandel. Tegenwoordig doet het aan alles behalve gemalen rijst denken. Omdat in Thailand niets gaat zoals afgesproken kwamen we om drie uur ’s nachts aan. Gelukkig had Shanice een hostel geboekt voor de volgende nacht en kon de jongen van de receptie het niet over zijn hart verkrijgen om ons op straat te laten slapen, dus kregen we een matje toegewezen in de gezamenlijke ruimte van het hostel. Een gratis nacht, de droom van iedere backpacker.

Vooraf hadden we een druk activiteitenprogramma gemaakt van wat we nog wilden doen en zien in onze laatste dagen Bangkok, waar we natuurlijk niets van uitvoerden. Wél kochten we goedkope, slechtzittende kleding en gevlochten armbandjes op de weekendmarkt, vonden we snel uit waar we de beste fruitjuices en goedkoopste buckets konden halen, aten we vette Pad Thai tussen de kakkerlakken en deden we iedere avond een dansje op de enige plek op Khao San Road waar deephouse werd gedraaid.

De laatste avond gingen we uit eten met een local in de vorm van een 24-jarige student met Justin Bieber kapsel, die we de avond ervoor hadden ontmoet. Hij sprak niet zo goed Engels, maar wist grotendeels onze vragen te beantwoorden over het leven in Bangkok en deed de communicatie met het bedienend personeel. Uiteraard was dit weer meer dan genoeg om ons weer echte reizigers te laten voelen.