Lutjebroekers op Koh Phi Phi

“Jij ook in Thailand?”, stuurde Ron me via Facebook, nadat ik de afscheidsfoto op Schiphol had gepost.

Ron was de populaire jongen van de klas en ik was ongeveer mijn hele basisschooltijd verliefd op hem geweest (afgewisseld door zijn beste vriend/de meester). Helaas was ik nogal verlegen en heb ik nooit een briefje in zijn jaszak durven doen met de vraag of hij verkering wilde, en omdat ik altijd met mijn neus in de boeken of aan het tekenen was (en een bril met ooglap had), zag hij mij ook niet staan. Een treurige onbeantwoorde liefde.

We hadden inmiddels elkaar een jaar of 13 niet gezien, dus het leek ons wel cool om een bakkie koffie te doen in Thailand. Hij had nog een paar dagen op party eiland Koh Phi Phi te gaan en ik was toch in de buurt, dus ik pakte de boot naar Phi Phi, waar een bakkie koffie gewoon gelijk staat aan een bucket gin tonic.

Op zijn iets zwaardere stem na was Ron niets veranderd en ik ook niet, zei hij. De drie dagen die daarop volgden hebben we gedaan wat van je verwacht wordt op Phi Phi: buckets en Chang drinken op de beachparty’s die op muzikaal vlak niet onderdoen van de Amsterdamse Bubbles, beerpongen (de tactiek is om de juiste teamgenoten te kiezen als je er zelf niets van kunt (zoals ik)), ‘s ochtends veel te vroeg wakker worden omdat minimaal twee van de dertig dormgenoten snurken en overdag een beetje proberen bij te slapen op datzelfde strand (wat niet lukt, omdat het veel te warm is).

Omdat we natuurlijk niet alleen maar lamlendig op het strand wilden liggen zijn we wel nog naar het viewpoint gelopen (omdat het toch een beetje regende en we dus niet op het strand konden liggen) en hebben we kano’s gehuurd (wat we eigenlijk na een kwartier al zat waren) om naar monkey island te varen. Na iedere vorm van activiteit (daar hoort bijvoorbeeld ook bij: kiezen wat je wilt eten) waren we megatrots dat we dat toch maar weer even mooi gedaan hadden.

Op dag vier was het einde van de Lutjeboek reünie aangebroken. We namen afscheid bij de pier, Ron ging naar Ao Nang, ik naar Khao Sok. Over 13 jaar doen we het nog eens!