Hoe Arjen en ik elkaar ontmoetten

Woodstock, precies vier maanden geleden. Het was een van de laatste mooie dagen van het jaar, het feest was in volle gang en Linda had me jaloers gemaakt met de glitters die ze had gekregen van een meisje. We gingen op zoek naar het meisje, zodat ook ik als prinses door het leven (of in ieder geval dit feestje) zou kunnen gaan en vonden haar buiten op een bankje.

“Ik had jou op station Haarlem gezien, want ik vond je jas zo cool!”, zei de jongen die ook op de bank zat. Vatbaar voor complimentjes als ik ben, nam ik ook plaats. De jongen stelde zich voor als Arjen en we hadden al snel een geanimeerd gesprek. De rest van de avond kwamen af en aan vrienden van hem of mij bij onze bank om te vragen of we ook een dansje wilden doen/mee wilden naar vriend B/een drankje wilden, maar we wimpelden iedereen af. Ook het glittermeisje was al lang en breed vertrokken. “El, je was de verrassing van de avond,” zei Arjen toen het feest afgelopen was en we onze bank moesten verlaten (heel kinderachtig).

Twee weken fanatiek appen later dronken we veel gin tonics en aten we vooral niet, omdat ik had gezegd dat ik eten altijd zo ongemakkelijk vind op een eerste date. Rond middernacht kregen we toch best wel honger, dus gooiden we al mijn principes overboord en maakten we broodjes pindakaas met banaan, waarna we elkaar voor het eerst zoenden op het balkon.

De weken die daarop volgden waren als een romantische comedy, maar dan beter. Ik bracht hem fruithapjes toen hij ziek was, hij kwam met gereedschap aangesneld toen ik met fietspech in de stad stond, we dansten op onze sokken in de Marktkantine, aten hutspot en broodjes knakworst met bier uit elkaars navel, keken Titanic op brakke dagen en kampeerden op een matras in de woonkamer bij de kachel. “Ik neem je gewoon mee op reis,” zei ik voor de grap.

Een maand later nam hij ontslag en boekten we tickets naar Jakarta voor begin februari. Hij vanaf Amsterdam, ik vanaf Bangkok. ‘Mijn reis’ was vanaf nu ‘onze reis’.